Soms laat een kind met zijn gedrag zien wat het met woorden nog niet kan vertellen.
Achter elk gedrag ligt een gevoel, een behoefte of een ervaring die gezien wil worden.
Kinderen doen hun best om de wereld om zich heen te begrijpen.
Wanneer iets lastig is, bedenken ze hun eigen manieren om daarmee om te gaan — vaak zonder dat ze het zelf beseffen.
Soms uiten ze dat in gedrag dat we moeilijk vinden: boosheid, terugtrekgedrag, huilbuien of plotselinge uitbarstingen.
Maar achter dat gedrag schuilt altijd iets diepers: een behoefte, een gevoel, een verhaal.
Kinderen laten op hun eigen manier zien dat iets van binnen niet in balans is.
Wat wij zien als “lastig”, zijn vaak signalen die vragen om gezien en begrepen te worden.
En precies daar begint de weg naar verandering — met aandacht, begrip en iemand die even met je meekijkt.
Elke ochtend voelt als een strijd.
“Kom op, het is tijd om op te staan.”
“Ik wil niet naar school.”
“Ik heb buikpijn.”
En daar gaan we weer — met tegenzin rollen de kinderen uit bed.
Dan begint het pas echt.
Mijn dochter krijgt een modecrisis: “Niks is goed genoeg.”
Mijn zoon raakt overstuur door sokken die niet goed zitten, een trui die kriebelt, een etiket dat eruit moet.
Tijdens het tandenpoetsen loopt de spanning op. Er wordt gepord, geschreeuwd — en voordat ik het weet, staan we alle drie met tranen in onze ogen.
Op school botsen ze op sociale grenzen.
Mijn zoon wordt bij het binnenkomen al omvergelopen.
Mijn dochter geeft haar nieuwe map zomaar weg, gewoon om erbij te horen.
’s Middags hoor ik dan weer:
“Niemand wilde met me spelen.”
“Ze zeiden dat ik niet leuk ben.”
“Ik stond alleen op de speelplaats.”
Thuis komt de uitputting.
Mijn zoon eet alles wat hij vindt, maar zodra het huiswerk begint, barst de bom.
Hij roept, huilt, ligt op de grond.
Als hij dan eindelijk begint, raakt hij meteen gefrustreerd bij elke fout.
De onzekerheid groeit.
In de auto zegt hij zacht: “Ik ben niet zo slim als de anderen.”
Zijn zus antwoordt: “Ik schrijf niet graag, want ze lachten me uit aan het bord.”
Zelfs tijdens een wandeling merk ik het:
geluiden van auto’s, te felle zon, te veel prikkels — en hun handen schieten naar hun oren.
’s Avonds stuiteren ze nog vol energie door het huis, tot het bij iedereen te veel wordt.
De dag eindigt vaak in tranen.
En als ik denk dat de rust eindelijk is teruggekeerd, komt mijn zoon huilend de trap af.
Hij vertelt hoe moeilijk het is. Hoe bang hij is voor boze reacties.
Hoe zijn hoofd vol blijft — vol vragen, vol verdriet.
En ik?
Ik wil hem zo graag helpen, hem vasthouden in zijn storm.
Neem gerust contact op voor een kennismaking — samen kijken we wat jouw kind nodig heeft om weer tot rust, groei en vertrouwen te komen.
Soms vraagt een kind niet om oplossingen, maar om écht gezien te worden.
Dat begint bij luisteren — met aandacht, rust en een open blik.
Ik geloof dat we kinderen het beste kunnen helpen als we samenwerken: met ouders, leerkrachten en begeleiders die allemaal hetzelfde willen — een kind dat weer in balans komt en zichzelf durft te zijn.
Vanuit die overtuiging werk ik als kindercoach: met oog voor het kind én de mensen eromheen.
Wil je weten wie ik ben en hoe ik werk?
Lees verder op:
